येशूचा शिष्य शिमोन पेत्र ह्याच्याशी संबंधित दोन घटना नव्या करारात नमूद केलेल्या आहेत.
येशू आणि शिमोन पेत्र ह्यांची अगदी पहिली भेट गनेसरेत सरोवराच्या किनार्‍याजवळ झाली होती. तेथे लोकांनी येशूभोवती गर्दी केली होती आणि त्यांच्याशी बोलता यावे म्हणून येशू एक मचव्यात चढला. तो मचवा पेत्राचा होता. पेत्र आणि त्याचे साथी बाहेर त्यांची जाळी धूत होते. नंतर येशू शिमोनाला म्हणाला, “मचवा खोल पाण्यात मागं घेऊन जा, आणि मासे धरायला तुमची जाळी सोडा.” शिमोन आधी तयार नव्हता. पण तो म्हणाला, “स्वामी, आम्ही रात्रभर दमलो, आणि काही धरलं नाही, तरी पण आपल्या शब्दावरून मी जाळं सोडतो.” आणि त्याने तसे केले, तेव्हा माशांचा इतका मोठा घोळका त्यांनी एकत्र धरला की, ते जाळे फाटले. तेव्हा त्याचे जे साथीदार दुसर्‍या मचव्यांत होते त्यांची त्याने मदत मागितली. दोन्ही मचवे माशांनी भरले आणि बुडू लागले. (लूक ५:१-११)
येशू आणि शिमोन पेत्र ह्यांची शेवटची भेट तिबिर्य समुद्राच्या किनार्‍याजवळ झाली. पेत्र आणि दुसरे शिष्य रात्री एका मचव्यात चढून मासे धरायचा प्रयत्न करत होते पण त्यांना काही मिळाले नव्हते. सकाळी पुनरुत्थित येशू किनार्‍याजवळ उभा होता, पण तो येशू होता हे त्यांना समजले नाही. येशू त्यांना म्हणाला, “मुलांनो, तुमच्याजवळ काही खायला आहे काय?” ते त्याला म्हणाले, “नाही.” तेव्हा येशू त्यांना म्हणाला, “मचव्याच्या उजवीकडे जाळं टाका आणि तुम्हाला मिळेल.” त्यांनी तसे केले तेव्हा त्यांना मोठ्या माशांचा एक घोळका मिळाला आणि त्यांना जाळे ओढवेना. योहानाने येशूला ओळखले आणि तो पेत्राला म्हणाला, “तो प्रभू आहे.” हे ऐकल्यावर पेत्राने समुद्रात उडी टाकली आणि त्याने आणि इतरांनी मिळून ते जाळे किनार्‍यावर ओढत आणले. (योहान २१:१-११)
देव आपल्यासाठी काही करतो, आपल्याला काही देतो, तेव्हा ते देवाचे काम आहे हे कसे ओळखायचे? सोपे आहे. देव सढळ हस्ते, मुबलक, भरपूर देतो. इतके देतो की, ते आपल्याला घेता येत नाही. आपल्याला जेव्हा विपुलतेचा अनुभव येतो तेव्हा आपल्यावर देवाची कृपा झाली आहे असेच समजावे.
(डॉ. रंजन केळकर) .
आजचे चिंतन 